- दगड-धोंडे, शेण-थुंकी
- अंगावर झेलून
- तु अज्ञानाच्या अंधःकारात
- ज्ञानाची ज्योत लावली.
- जेव्हा स्त्रिचा स्पर्श
- म्हणजे विटाळ वाटायचा
- तेव्हा तु बंदिस्त स्त्रिला
- आभाळात मुक्त उडण्यासाठी
- पिंजऱ्याची कवाडे खुली केली.
- उजेडाची स्वप्ने डोळ्यात लेवून
- सृजन सूर्याचा वेध घेतला
- अन् शुद्रादिकांचे गिऱ्हाण सुटले
- शेवटी तू जातीच्या विषवल्लींना
- उखडून फेकले
- … आणि अक्षरांचे लेणे
- स्त्रि मुक्तीचे गाणे केले.
- सावित्री आई,
- तू निवडला रक्ताने माखलेला मार्ग
- युगांयुगांपासून अंधारलेल्या स्त्रियांसाठी
- आणि विद्यादात्री झालीस
- कायमचीच… !
- सतिश कोंडू खरात
- वाशिम
- ९४०४३७५८६९
